#Top2000 Mijn keuze: U2 - One

Dit nummer maakt sinds 2001 deel uit van de Top 2000 (dit jaar op # 24) en het staat ook sinds jaar en dag op mijn persoonlijke keuzelijstje. Het staat niet alleen symbool voor de omwenteling in Europa, begin jaren '90, het nummer betekende ook de omwenteling voor U2 als band.

Het succes van de albums The Joshua Tree en Rattle & Hum eind jaren '80 was de band boven het hoofd gegroeid. U2 was in een paar jaar tijd verworden van een eenvoudig schoolbandje tot een band, die zich in die tijd moeiteloos kon meten met stadionacts als The Rolling Stones, Madonna, Michael Jackson en Tina Turner. De band was fysiek en creatief uitgeput door het grote succes en het vele toeren. Er waren zelfs grote twijfels over het voortbestaan.
De band trok naar Berlijn, waar net de muur was gevallen, voor nieuwe inspiratie. De band kwam terecht in de Hansa Tonstudios, waar ook artiesten als David Bowie en Iggy Pop eerder platen hadden opgenomen. De opnames van U2 wilden niet erg vlotten, er ontstonden onderlinge irritaties en opnieuw stond de band op het punt de handdoek in de ring te gooien.

In de documentaire From The Sky Down uit 2011 is te zien hoe ineens uit het niets toch iets ontstond. Tijdens een zoveelste take van het nummer Mysterious Ways improviseert gitarist The Edge een bridge van vier akkoorden en ineens slaat de vonk over in de studio. Deze vier akkoorden worden direct opgenomen en verder uitgewerkt tot One. Dit nummer vormde de missing link die de band nodig had om over het dode punt heen te komen. Met One in de tas ging de band terug naar Ierland om het album Achtung Baby verder af te maken.

We're one but we're not the same
We get to carry each other carry each other
One

Naast deze versie verschenen nog twee officiële videoclips van dit nummer: een met rennende bizons en bloeiende bloemen en een met Bono zittend in een bar. Toch is de Berlijnse clip het meest iconisch.

Over de betekenis van het nummer doen verschillende verhalen de ronde. Het is in ieder geval symbolisch voor de band die zich opnieuw oprichtte en alle ruzies en irritaties achter zich liet om met nieuwe inspiratie het album af te maken. Daarnaast is het symbool van de val van de muur en de Duitse hereniging, misschien ook in de hand gewerkt door de video van Anton Corbijn, waarin Trabantjes en sfeerbeelden van Berlijn zijn te zien. Dit is ook de videoclip waarin alle bandleden verkleed als vrouw zijn te zien.

Bekijk de video van One op de website van U2

In 2005 verscheen One opnieuw, als duet van U2 met Mary J. Blige. Dit nummer staat sinds 2009 ook jaarlijks in de Top 2000. Countryzanger Johnny Cash nam in 2000 een ingetogen versie op van One voor zijn album Solitary Man (American III). Voor mij blijft de originele versie van U2 de beste en de meest bijzondere...

#Top2000 Mijn keuze: Traveling Wilburys - Handle With Care

Het is lastig kiezen als je je lijstje voor de Top 2000 samenstelt: Bob Dylan, Beatles, Tom Petty & The Heartbreakers, Electric Light Orchestra, Roy Orbison... Keuzes, keuzes, keuzes... Soms wordt het je echter iets gemakkelijker gemaakt: met een stem op The Traveling Wilburys sla je namelijk vijf vliegen in één klap!

Voormalig Beatles-gitarist George Harrison was in 1988 bezig met de opname van zijn solo-album Cloud Nine. Als B-kantje van zijn single This Love nam hij het nummer Handle With Care op. Dit nam hij op in de studio van Bob Dylan. Omdat producer Jeff Lynne (zanger van E.L.O), Tom Petty en Roy Orbison op dat moment toevallig ook in de studio aanwezig waren, vroeg hij ze bij wijze van grap mee te zingen. 

De platenmaatschappij was razend enthousiast over het nummer en vroeg of Harrison en consorten niet een heel album wilden maken. Dat wilden ze wel, op voorwaarde dat ze dit allemaal onder een pseudoniem mochten doen. De muziek moest centraal staan, niet hun bekende namen.

Zo ontstond de supergroep Traveling Wilburys, bestaande uit Nelson Wilbury (George Harrison), Otis Wilbury (Jeff Lynne), Lefty Wilbury (Roy Orbison), Charlie T. Wilbury jr. (Tom Petty) en Lucky Wilbury (Bob Dylan). De term 'Wilbury' was overigens jargon van Harisson en Lynne. Ze doelden daarmee op de mislukte takes tijdens de opnames van Cloud Nine.

De titel van single Handle With Care was afkomstig van een sticker op een doos in de hoek van de studio. Het nummer gaat over een reis van The Beatles naar de Filippijnen in 1966. Ze waren niet op komen dagen op een theekransje bij presidentsvrouw Imelda Marcos. Dit was 'not done' en leidde tot een volksopstand tegen de leden van de popgroep. The Beatles hebben letterlijk moeten vluchten voor een woedende menigte.

Het album en de single van de Traveling Wilburys werden in oktober 1988 met enthousiasme ontvangen. Alle vijf de leden hebben duidelijk hun eigen kleur meegegeven aan het album. Handle With Care is daar een mooi voorbeeld van. Aan de euforie rondom de Traveling Wilburys kwam snel een einde, toen op 6 december Roy Orbison plotseling om het leven kwam. Hij is wel te horen op het hele album en hij is ook te zien in de videoclip van Handle With Care. In de clip van de tweede single The End Of The Line is alleen zijn foto te zien op een schommelstoel.

Het eerste album heette simpelweg Volume 1, een titel die verwachtingen schiep voor een vervolg. De overgebleven vier leden namen in 1990 een tweede album op, dat (vermoedelijk bij wijze van grap) verscheen onder de titel Volume 3 (Volume 2 heeft nooit bestaan, al zijn er wel veel bootlegs onder deze titel verschenen). Even is gespeculeerd over het feit dat zanger Del Shannon de plaats van Orbison zou innemen in de band. Zijn zelfmoord in februari 1990 maakte een einde aan die speculaties. Het album Volume 3 sluit overigens wel af met de cover Runaway, als een soort van eerbetoon aan Del Shannon.

#Top2000 Mijn keuze: Golden Earring - She Flies On Strange Wings

Daar stond ik dan eind oktober van dit jaar in Nieuw Vennep, met mijn gewonnen kaartjes voor het concert van The Golden Earring. Vrijwel exact vierentwintig eerder stond ik er ook, toen nog als puber van 15 jaar. Toegegeven: het was niet helemaal dezelfde locatie (het optreden destijds vond een paar kilometer verderop plaats), maar een bijzondere ervaring was het wel.

In de herfstvakantie van 1991 werd ik door mijn tantes Ans en Greet meegenomen naar mijn eerste echte popconcert. In het voorprogramma stond de band Powerplay, hoofdact was de Earring. Ik was overdonderd door het geluid, de lichtshow en de waanzinnige muziek. De dagen en weken erna heb ik gevuld met het zoeken naar zoveel mogelijk muziek van de heren (het waren de tijden van het lenen van cd's bij de bieb en het opnemen op cassettebandjes). Mijn Earring-collectie is in de loop der jaren behoorlijk gegroeid met cd's, lp's, singles, buitenlandse uitgaven en natuurlijk alle knipsels die ik een tijd lang verzameld heb.

Natuurlijk is het verleidelijk om bij het invullen van mijn Top 2000-lijstje te kiezen voor overbekende Earring-hits als Radar Love, Twilight Zone of When The Lady Smiles. Maar die nummers liggen misschien iets teveel voor de hand en die eindigen toch altijd wel hoog in de lijst. Daarom heb ik dit jaar gestemd op She flies on strange wings, een nummer dat afkomstig is van het album Seven Tears uit 1971, Dit is een muzikaal interessante periode van de band. Ze hadden al wel grote hits gescoord (nummer 1 hits met Dong-dong-diki-diki-dong en Back home), ze hadden al een paar tours in Amerika gedaan en waren ze vanuit een psychedelische periode (Eight Miles High) op weg naar de grote rockhit Radar Love (1973).

She flies on strange wings was een nummer van circa 7,5 minuut; veel te lang voor een single dus. Toch zag men hitpotentie en werd gekozen voor een vrij onconventionele oplossing: het nummer werd in tweeën geknipt; part 1 kwam op kant A terecht, part 2 op kant B. Het bleek een goede zet, want het nummer kwam terecht op nummer 4 in de Single Top 100. De videoclip werd opgenomen op het dak van het Hilton Hotel in Amsterdam (inderdaad het dak dat later door andere redenen bekend is geworden door Herman Brood...) In de clip is overigens wel het volledige nummer te horen.

Hoewel She flies on strange wings een echt rocknummer is, zijn de psychedelische muzikale invloeden nog duidelijk hoorbaar. Het synthesizer-middenstuk na een minuut of vier vormt de scheiding tussen de twee delen (hier zit de fade-out van de verkorte singleversie) Het tweede gedeelte van het nummer begint een stuk rustiger en wordt gekenmerkt door de hoge zang van George Kooymans en het saxofoongeluid van Barry Hay. Tijdens het optreden in Nieuw-Vennep dit jaar, werd het nummer ook gespeeld als één van de toegiften. De saxofoon werd toen bespeeld door oud-bandlid en sax-virtuoos Bertus Borgers. Het nummer stond nog steeds als een huis! Net als de rest van het optreden. Vernieuwend? Nee, dat niet... Maar moet dat nog, na al die tijd?

Dit jaar bestaat de band 50 jaar (gerekend vanaf de eerste hitsingle Please Go). Dat wordt gevierd met onder meer de gisteren verschenen EP The Hague, een groot jubileumconcert in de Ziggo Dome op 12 december, een verzamel-cd (4 cd's en een dvd) en een stapel boeken over de band.